Kontroversielle utsegn frå profilert aktør i veteranproblematikken, med millionar av kroner i støtte, år etter år etter år, med våre skattepengar, bør tåle kritikk og stå fram og svare på kritikken sjølv. Vår fokus er C-veteranfamiliane og ansvarsfråskriving, om nokon må måke snø når mannen er ute i teneste er så sin sak, men forbundet prioriterer annleis.

 

Du etterlyser truverde basert på kunnskapsbasert(?) sanning for å bli tatt seriøst. Går ut i frå at du tenker på dokumentasjon og / eller erfaring.

 

Gruppen ble ikke det som medlemmene ønsket da man startet gruppen. I mars 2002 ble det vedtatt å sette ned en arbeidsgruppe som skal synliggjøre problemer tidligere FN/NATO soldater, og pårørende til disse, sliter med etter tjeneste. Vidare står det i dokumentet: ”Gruppen skal være virksom til etter møte med representanter fra myndighetene, eller så lenge flertallet av medlemmene fastsetter. Det blei presisert at arbeidsgruppa var ei frittståande gruppe, med økonomisk støtte frå FNVLF.

 

 

Medlemstal. At fleire er lei etter årelang kamp finn eg forståeleg, men pr. dags dato er det ein person som manglar i den opphavlege arbeidsgruppa. Eg ser bort i frå dei to rådgjevarane som ikkje var pårørande. Vi har i dag vel 40 medlemmer.

 

 

Demokrati, likeverd, openheit, og økonomi: Nvio’s landsmøte i Stavanger behandla saka: å arbeide for pårørande sine interesse, men pårørande si stemme var utan interesse for forbundet. Bortvising frå talarstolen var avtalt hos leiinga på førehand. Kostnadane vart berre delvis dekka av forbundet.

 

Vårt årsmøte i 2008. Økonomisk støtte satt langt inne, men samarbeidsavtala til forbundet var utslagsgjevane. Den var utarbeid og behandla i forbundsstyret, utan sonderingar, fekk protester, med endringane: skal blei endra til må. Avtala fekk 1 stemme. Samarbeidet blei avslutta. Men Sjekkposten 4/2008 (s. 24) presenterte den nye leiaren. Korta blei haldne tett til brystet, svært tett, og alliansane i forsvarsmiljøet blei styrka. Avtaler fall vekk.

 

Årsmøtet i 2009 måtte ikkje bli stort av omsyn til forbundets økonomi, rekruttering måtte berre skje gjennom ”rette kanalar”, og observatør var uønskja. Kven hadde nokke å skjule? Samanliknar ein Sjekkposten 2/2009 (s 3, 4 og 25) med året før, er presentasjonen radikal.

 

 

Olsen har møtt seg sjølv i døra med argumentasjonen: «soloutspel og velmeinande pårørande» til sitt familiearbeid, men målet heilaggjer ikkje alle middel.

 

Nietzsche sa at den som kjempar mot uhyre, bør ta seg i akt så han sjølv ikkje blir til eit uhyre. Det er greitt å ha med seg når ein kjempar denne kampen. Eg har i alle år rosa tidlegare president Lorentz Boxaspen og hans generalsekretær. Dei viste stor respekt for dei skadde veteranfamiliane og vår erfaringskompetanse. Pårørande si stemme skulle vere fri, og ikkje kontrollerast av veteranar. Eit samarbeid basert på gjensidig respekt blei oppretta. Boxaspen står framleis på barrikadane for dei skadde veteranfamiliane, det er sterkt, svært sterkt. Det gjev integritet! Og må ikkje forvekslast med legitimitet.
Ditt innlegg svekkar ikkje tilliten til Siops forslag til representant i klagenemnda, snarare tvert om.
Til slutt vil eg gje til kjenne at det er trist at du har gløymt den hjelp og støtte du fekk i din kamp for rettferd.